W czasie pandemii COVID-19 życie publiczne niejako zamarło lub przeniosło się w sferę prywatnej przestrzeni (praca, nauka, kult religijny), a bezpośredni kontakt z drugim człowiekiem stał się śmiertelnym zagrożeniem.
W świadomości wielu osób pojawiła się niepewność, głównie dotycząca przyszłości.
Jaka ona będzie? Co się zmieni w naszych relacjach?
Jak będziemy przygotowywać młodych ludzi do funkcjonowania w świecie zupełnie nieprzewidywalnym?
Jak nauczymy się funkcjonować w stanie realnego zagrożenia?
Niepokój związany był z prawie każdą sferą życia, w tym z tworzeniem nowej jakości kontaktów międzyludzkich.
Czy wciąż będą funkcjonować głównie w świecie wirtualnym?
Czy spotkaniom będzie stale towarzyszył dystans fizyczny?
Jak będziemy się komunikować i czego będziemy musieli się nauczyć?
Tych pytań było o wiele więcej i można je tworzyć w zależności od badanej dziedziny życia.