Po co nam to było

Po co nam to było
po co nam to było
jeszcze nic się nie zaczęło
a już się skończyło
ledwie zapłonęło
jedną krótką nocą
po co nam to było
po co?"
autor tekstu: Jan Zalewski, kompozytor: Adam Skorupka

Joanna Rawik potrafi śpiewać, czego dowiodła w amfiteatrze opolskim i paryskiej Olimpii, ale też potrafi pisać i mówić, co artystom sceny dane jest w niewielu przypadkach. W dodatku śpiewa, pisze i mówi w swym drugim języku, jest bowiem poliglotką, co artystom zdarza się dopiero w Hollywood. Ciekaw jestem, jak „Po co nam to było" czytałoby się w ojczystym języku Joanny, języku Eliadego i Ionesco, to jest w języku rumuńskim. Zwłaszcza zaś, jak zabrzmiałby przyimek „po".

Piosenka tytułowa książki napisana jest tak, że mogłaby ją śpiewać Edith Piaf. To też pseudonim artystyczny, który przekształcony został w nazwisko. Joanna śpiewa podobnym głosem i z podobną wrażliwością. Ale po swojemu. Tak jak Edith Piaf wie o miłości wszystko.

Książkę „Po co nam to było" skomponowała według reguł recitalu. Recital śpiewa się tak jak się chce, a nie jak się musi. W recitalu pisanym Joanny zostało trochę miejsca na dwa, trzy akapity - na tajemnice, których lepiej nie dotykać. Tak jest z dobrym koncertem - coś jeszcze pozostaje, coś nie zostało jeszcze wygrane do końca.
Krzysztof Mroziewicz

O autorce:
Z ojczystej Rumunii przyjechała do Polski trzynastoletnia. Porzuca naukę skrzypiec, nie kończy studiów aktorskich. Po dwóch sezonach teatralnych zajmuje się wyłącznie estradą. Zdobywa nagrody na kilku festiwalach w Opolu, reprezentuje Polskę trzykrotnie na międzynarodowych Festiwalach Piosenki w Sopocie. Koncertuje we wszystkich krajach europejskich; w USA i Australii dla publiczności polonijnej. Prezentuje kilkakrotnie Polskę na międzynarodowych koncertach radiowych Musique aux Champs Elysées.

Od lat 70. prowadzi autorskie audycje radiowe oraz programy telewizyjne. Rozpoczyna w latach 90. publicystykę prasową począwszy od miesięcznika "Twój Styl", potem miesięcznik "Dziś" oraz "Aneks Trybuny". Debiutuje książką o Edith Piaf, której ostateczną wersją jest "Ptak smutnego stulecia" (w dodrukach od 2003 roku).

Koncertuje najchętniej w recitalach i monodramie Edith Piaf, również z orkiestrami kameralnymi.
W roku 2009 odznaczona złotym medalem Gloria Artis.