Café Katedra

Czy Kościół w 2019 roku jest nadal święty? Czy jest Mistycznym Ciałem Chrystusa? I czy ktoś może temu zaprzeczyć, skoro Kościół nie jest z tego świata?

A zatem szokujące gesty i słowa papieża Franciszka (który mówi o sobie, że jest „tylko biskupem Rzymu"), to wyraz bezradności wobec naporu świata? Gdy Pontifex Maximus we włoskim więzieniu umywa nogi muzułmańskiej dziewczynie w Wielki Czwartek, uroczyście obchodzi 500. rocznicę reformacji i każe wyławiać z Tybru wyrzucone tam przez wiernych figurki pogańskiego bóstwa amazońskich Indian, Pachamamy (wcześniej uroczyście wniesione do rzymskiego kościoła podczas ostatniego synodu), zwykły katolik przeciera oczy. A odwoływanie się hierarchów na każdym kroku do praw człowieka, wychwalanie „pluralizmu" i „poszanowania różnorodności", gdy ulicami miast ciągną parady homoseksualistów, czyż nie jest smutną komedią omyłek? Czy ci, którzy z najwyższych ambon głoszą dziś pokój na świecie, braterstwo ludzi i troskę o „Matkę-ziemię", są w stanie obronić wiarę i nadzieję chrześcijańską?

Café Katedra ukazuje wstrząsający dramat, jaki od czasu ostatniego Soboru narasta w Kościele, a którego najbardziej donośne akordy rozbrzmiewają podczas obecnego pontyfikatu. Książka Ewy Polak-Pałkiewicz to efekt wielowątkowego „śledztwa"; autorka docieka przyczyn kryzysu na wielu polach, próbuje wyjaśnić szeroki kontekst i całą złożoność dramatu, zarazem broniąc Kościoła przed jego oszczercami.

„Gdybym mógł wygłosić tylko jedno kazanie, wybrałbym takie, które mocno zirytuje wiernych, zwracając ich uwagę na Kościół, bezustannie rzucający rękawicę diabłu z jego diabelską pychą", stwierdzał G.K. Chesterton. Café Katedra z pewnością niejednego zirytuje. Bohaterowie tej książki (m.in. zapominany papież św. Pius X i „wyklęty" arcybiskup Marcel Lefebvre) reprezentują Kościół walczący. Zawsze zwycięski.